No bo popatrzcie: jakby nie było smutku, uśmiech nie miał by wartości jaką posiada. Czy nie myślicie może podobnie jak ja, że jeżeli się widzi ludzi wesołych i uśmiechniętych to aż się lepiej na sercu robi i jest jeszcze odrobinka nadziei, że na świecie jeszcze jest szczęście niematerialne.

Gdy widzimy ludzi przygnębionych i smutnych to sami potem czujemy takie przygnębienie i jest prawda w tym, że wiele rzeczy się na nas odbija, to taki laser odbijający się od luster ale zarazem wnikający w ich głąb (ludzie to lustra, które odbijają laser smutku lub szczęścia).